Gran Turismo

Beste Alfisti,

Er zijn afgelopen seizoen minder evenementen georganiseerd dan gehoopt, maar er worden plannen gemaakt om daar verandering in te brengen. In de tussentijd kun je natuurlijk nog altijd je Alfa avonturen in woord en/of beeld naar ons sturen, dan delen wij die via dit kanaal. Zelf hebben wij (Sam en Wim Gietermans) onlangs een mooie trip gemaakt met één van de Alfa’s en het verslag daarvan lees je hieronder.

Eerst even terug in de tijd. In maart vorig jaar is het er dan toch van gekomen: we hebben toen een Brera aangeschaft, vooral vanwege het onweerstaanbare model.

De bedoeling was om er een zomertje in te rijden en ‘m dan weer weg te doen, maar dat liep anders.

Het was (en is) een heel nette 2.4 JTD met toen 240.000 op de klok. Vanwege de dieselmotor werd hij tegen een bodemprijs aangeboden. En inderdaad is een wegenbelasting van 170 euro per maand even slikken, maar ik rij de auto als youngtimer op de zaak en als de belastingdienst meebetaalt is dat te overzien. En het verbruik van 1:15 maakt ook een beetje goed. De auto had een verhaal en wat kleine gebreken, maar voor wie daar het fijne van wil weten is er onze blog met sleutelavonturen. Het betreffende verslag vind je hier:

Nieuw en oud

Maar goed, we spoelen een stukje door: in 2023 besloten we -voor we ‘m zouden verkopen- een afscheidstrip met de auto te maken. Reisdoel was de beurs ‘Auto e Moto d’Epoca’ in Bologna. Die reis hebben we gemaakt, maar daar hebben we zo van genoten dat we besloten de auto nog niet te verkopen, een winter te stallen en alles in 2024 nog eens dunnetjes over te doen. Eind 2024 zou de auto echt weg moeten, want vanaf januari 2025 mogen diesels met een Euro 4 motor onze woonplaats Amsterdam überhaupt niet meer in.

Dus vorige week was het dan tijd voor de echte afscheidstrip. Het reisdoel was weer Bologna: het is de grootste beurs op dit gebied van Italië en volgens de Italianen zelfs van Europa, maar Italianen houden van overdrijven. Dat weet iedere Alfa bezitter die z’n snelheidsmeter wel eens heeft vergeleken met de GPS. Maar we waren er vorig jaar dus al geweest en in dit geval kon het wel eens kloppen. Bovendien staat de regio Emilia Romagna bekend om het uitstekende eten en is Bologna een erg leuke stad. Omdat een weekend wel erg kort is voor zo’n reis -ook in een snelle auto- vertrokken we net als vorig jaar al op woensdag in alle vroegte.

Het idee was om in één dag Como te bereiken, zodat we meteen in Italiaanse sferen zouden komen. Het beursbezoek hadden we op vrijdag gepland.

Het ruitensproeier tankje was al een tijdje leeg en het was er niet van gekomen die voor de reis even te vullen, dus bij vertrek was de hele jerrycan maar in de kofferruimte gezet. Een trechter waren we alleen vergeten en de vulopening zit wat ongelukkig, maar met een afgeknipt flesje lukte het ook. Bij de eerste stop bij Koblenz werd het reservoir gevuld, want hoewel het mooi weer was werd het zicht steeds slechter.

Ook daarna verliep de reis voorspoedig, maar Como werd het niet die avond: omdat het weer in oost Zwitserland slecht zou zijn en het in het westen droog zou blijven besloten we niet de geijkte Gotthard pas te nemen, maar de grote St. Bernard zodat we bij Aosta, boven Turijn, Italië zouden binnenrijden.

Dat doel werd bereikt en die avond zaten we moe maar voldaan aan een heerlijk diner in een klein ski-dorpje (met kasteel) in Val d’Aosta.

De volgende dag ging het verder zuidwaarts via Piëmonte. SAf en toe dagdromen we wel eens over een huisje daar, omdat de prijzen ongelooflijk laag zijn. Tijdens ons werkende bestaan niet serieus aan de orde, maar het is erg leuk om tijdens vakanties eens langs de op internet aangeboden huisjes te gaan. Soms vallen ze niet eens tegen ten opzichte van de advertentie. Daarvoor kwamen we deze keer echter niet, maar tijdens de laatste vakantie in de streek had Wim iets gelezen over een verlaten circuit. Dat zou misschien een leuke tussenstop zijn.

Het bleek te gaan om het Autodromo Morano sul Po. Op Google Maps goed te vinden, maar alleen bereikbaar per karrespoor, zo ondervonden we toen we in de buurt kwamen. Na een mislukte poging die eindigde op een verlaten boerenerf lukte het ons om via de andere kant het circuit te bereiken. Helaas was het hermetisch afgesloten, dus een paar snelle rondes zaten er niet in. Wel was over het hek heen te zien dat het asfalt recent was opgeknapt en de pitboxen en toren stonden er nog in rudimentaire vorm.

En zo te zien hing de plaatselijke jeugd er ook wel eens rond met de buks van opa..

Na dit uitstapje en een heerlijke pasta-lunch in Moncalvo reden we richting Emilia Romagna, waar we de vorige avond een appartementje hadden geboekt voor de komende twee nachten in Cento, op een kilometer of 25 van Bologna. Daarbij kwamen we toevallig nog terecht in de drukte van de medewerkers van de Lamborghini fabriek in Sant’ Agatha Bolognese die na het werk huiswaarts gingen.

Vorig jaar zaten we in het aanpalende Pieve di Cento -omdat tijdens de beurs alle hotels in Bologna vol bleken te zitten- en daar hadden we geweldig goed gegeten. Dus je raadt het al: daar werd ook nu een tafel gereserveerd en dat werd weer genieten..

Maar de volgende dag was het dan echt zover. Na een snelle cappuccino met een brioche con crema stapten we in de Brera om naar de beurs te gaan. Al een kwartier na de openingstijd van 09.00u wandelden we het terrein op. Er zijn hallen met motoren, auto’s, onderdelen, schaalmodellen en clubs en bedrijven en je kunt je er makkelijk een volle dag vermaken. In tegenstelling tot de beurzen in de buurt van ons land is er uiteraard veel gericht op de Italiaanse merken. Als je wilt kun je vanuit niets een klassieke Alfa opbouwen met de aangeboden onderdelen, lijkt het wel:

De prijzen zijn overigens wel pittig: de meeste Alfa onderdelen, vooral voor de 105, kun je bij de bekende Nederlandse adressen voordeliger aanschaffen. Voor een asbak die in onze Bertone nog ontbreekt werd zonder blikken of blozen 350 euro gevraagd!

Verder zijn er ongelooflijk veel complete auto’s te bewonderen, waarvan er veel te koop zijn: soms voor exorbitante bedragen, soms heel betaalbaar.

En net als vorig jaar stonden we opeens oog in oog met een Brera met dezelfde specificaties als de onze, maar dan met slechts 8.100km op de klok. Daar vroeg men maar liefst 28.000 euro voor, maar hij was na een jaar dus nog altijd niet verkocht…

Ook fabrikanten van randzaken zoals brandstoffen en olie maken er een feestje van:

En er staan unieke creaties die je normaliter alleen in musea tegenkomt, zoals deze straalmotor-aangedreven Fiat:

En allerlei curiosa, zoals reclameborden etc.

Na een lange dag slenteren en vooral genieten vertrokken we weer naar Cento voor een laatste Italiaans diner. Zaterdagochtend zijn we nog even in Ferrara geweest om de stad te bekijken en vervolgens naar het Noorden gereden. Deze keer zouden we wel over de Gotthard-pas rijden, of bij slecht weer de tunnel nemen. Daar aangekomen leek het weer redelijk en vanwege een file voor de tunnel werd aangegeven dat beide opties even snel zouden zijn. In die gevallen nemen we altijd de pas en nu dus ook. Maar dat bleek toch niet mee te vallen. Al na een paar kilometer kwamen we in dikke mist terecht:

En naar boven toe werd dat alleen maar erger, zelfs in de tunnels op de pas:

Net over de top was het opeens weer wat helderder, maar met 1,5ºC niet echt behaaglijk..

Maar aan de andere kant was er geen vuiltje aan de lucht en kon in alle rust worden afgedaald:

Die avond hebben we overnacht in Weil am Rhein, net over de Zwitsers-Duitse grens en zondag werd het laatste stuk naar Amsterdam afgelegd.

De Brera heeft zich daarbij wederom bewezen als een geweldige reisauto, zeker met de 2.4 dieselmotor, die bij 100 km/u in de zesde versnelling slechts 1800 toeren draait en altijd een overschot aan koppel heeft. Dus met gemengde gevoelens werd hij weer in Amsterdam geparkeerd, in de wetenschap dat dat binnenkort niet meer kan en nu echt het afscheid nadert..